I PZU Cracovia Półmaraton Królewski

   

 Wracam do Krakowa biegać. W tym mieście miał miejsce mój debiut maratoński, i było bardzo fajnie, to czemu by nie pobiec połówki. Bilety na autobus kupione, wyjazd o 4:45 rano w niedzielę. Kilka dni przed wyjazdem, dostaję zroszenie od Wrocławskiego Sklepu Biegacza na "Nocny Bieg Po Rekord" czyli najszybszą dychę w historii. Start 2:00 w nocy, bieg spokojnym tempem 10 km, tak aby zameldować się znów przed sklepem zaraz po 2:00 Fajna sprawa, więc czemu nie. Zgłaszam chęć przybycia i przed północą spakowany na dwa biegi jadę na Wrocław. W całej akcji uczestniczy koło 40 osób. Startujemy po krótkiej rozgrzewce i spokojnie biegniemy w stronę stadionu. Tam kilka zabaw biegowych, i wracamy do sklepu 16 minut po 2:00 a na liczniku 10 km.  Oto jak można wykorzystać zmianę czasu. 

          Przebieram się w samochodzie i jadę na dworzec. Muszę znaleźć dobre miejsce do parkowania, żeby po powrocie daleko nie chodzić. O 3:00 nad ranem nie ma z tym problemu. Mam jeszcze trochę czasu. Radio brzdąka smuty dla tych cierpiących na bezsenność, po ulicach kręcą się nocni imprezowicze wracający z baletów. Noc jest bezchmurna ale zimna,  czyli warunki do biegania powinny być wyśmienite, co potwierdza portal pogodowy. 11 stopni i słońce. 

          Stoję na peronie, prócz mnie może kilka osób jeszcze. Wsiadam do autobusu, rozkładam fotel i zasypiam niemal natychmiast. Trzy godziny i dziesięć minut trwa jazda autobusem i mój sen. Teraz trzeba się dostać do Biura Zawodów. Kawałek na piechotę, tramwaj i jestem na stadionie Wisły Kraków. Odbieram pakiet startowy i idę się przygotować. Pogoda taka jak zapowiadali, ale trochę wyżej, bo na dole spora mgła i dość chłodno. Gotowy do biegu oddaję rzeczy do depozytu. Fotka dla potomnych i .... spotykam Piotrka. Właściwie to On spotyka mnie. Umówiliśmy się pod pomnikiem Mickiewicza na pół godziny przed startem, ale wyszło inaczej. Jest z Nim Joasia. No to na start pójdziemy razem, Na rynku coraz więcej biegaczy. Spotykamy brata Piotrka i jeszcze kilka osób. Do 11:00 jeszcze 40 minut, trzeba się poruszać. PZU prowadzi akcję Podziel się kilometrem. Która idealnie pasuje na rozgrzewkę. Pod namiotem stoją bieżnie mechaniczne i każdy może w dowolny sposób naklepać kilometrów, za które PZU przekaże pieniądze na leczenie chorych dzieci. Ruszam zatem w stronę namiotu, tłumu nie ma a zebranych kilometrów też nie jest tak wiele, jak na dwa dni akcji. 262 km. Dorzucam swoje dwa i jestem rozgrzany. Wracam Do Piotra i Joasi.  Zdjęcie, toaleta i udajemy się w swoje strefy czasowe.

          Zegar wybił jedenasty raz, i trębacz zaczął grać hejnał Mariacki, strzał i biegniemy, ja i 3743 pozostałych połykaczy kilometrów. Bez planu, ale po cichu licząc na małą poprawę czasu 1:58:22. Mam jeszcze w nogach górskie bieganie z przed dwóch tygodni, nocną dyszkę i mało snu, więc postanawiam się nie napalać. Trasa startuje z Rynku w stronę Błoni koło stadionu Wisły a następnie Cracovii wracając znów na Rynek. W koło Zamku Królewskiego, bulwarami nad Wisła znów obok Błoni na metę na stadionie Wisły. Do 15 km nie jest źle, potem zaczyna się bieg głową. Głowa chce utrzymać tempo, ale nogi są innego zdania. Kilka zbiegów i podbiegów na Bulwarach i mamy 18 km. Patrzę na zegarek i wiem już, że jeśli nic się nie stanie, to będzie nowy rekord. Widać już bramę z napisem meta, przyspieszam a tu jeszcze mała "agrafka" na sam koniec. Kurde trzeba będzie jeszcze trochę pociągnąć. Ostatnia prosta i wpadam na metę. Na zegarku 1:56:58. Dostaję medal, folię, banana, wodę, izotonik i batona. Idę po rzeczy do depozytu i pod prysznic. Siadam zmęczony i bardzo szczęśliwy, że się jednak udało pobić własny rekord. Nawet zaczynam się głośno śmiać. Woda, potem rozciąganie a następnie zjadam wszystko co mam. Prysznic i spotykam się z Joasią Rurzą i Piotrem. Joasia też z życiówką. Idziemy coś zjeść i wypić. 17:15 odjeżdża autobus z dworca do domu, odpływam natychmiast.

           Bardzo udany debiut PZU półmaratonu w Krakowie, zwłaszcza dwa razy Rynek. Wszystko dobrze zorganizowane od szatni przez całe biuro po zejście z mety. Warto ustawić sobie na przyszły rok ten półmaraton na zakończenie sezonu. Wrócę, tylko czy za rok ? Dziękuję Piotrkowi Joasi i Rurzy za fajne spotkanie i przemiłe towarzystwo. Mam nadzieję, że spotkamy się znów przy okazji biegania. 

II Ultra Maraton Bieszczadzki 12.X.2014

          Wchodzę w to. Tego postanowienia trzymam się od czerwca. Co prawda nigdy jeszcze nie przebiegłem nic, co ma w nazwie ultra, ale kiedyś musi być ten pierwszy raz. Po drodze kilka innych biegów, w tym kompletnie nie udany Maraton Wrocławski. Mimo to, nadal podtrzymuję, że wystartuję w Bieszczadach. Od Wrocławia to już tylko miesiąc. Zaglądam na stronę biegu, przeglądam mapy, profile, pogodę, ogłoszenia. Będzie dobrze, jadę z rodziną, z synem Leonem i żoną Agnieszką, i na dokładkę jedzie z Nami Artur, który takich ultra już kilka ma na swoim koncie. Na miejscu będzie Hania Sypniewska, która jest chyba zrobiona z tytanu, i Artura kolega Michał z Gdańska. Na dwa tygodnie przed startem jeszcze połóweczka Sowiogórska. Tydzień przed wyjazdem, po siedmiu tygodniach włóczęgi po szpitalach od Malborka przez Gdańsk i Wrocław wraca Leon z Agnieszką. Wszystko się zatem układa. No prawie wszystko. Jadę sam, bo dla Leona to jeszcze za wcześnie na wyjazdy. Nie pasuje mi to, ale wiem, że żony nie przekonam więc trzeba wszystko zmienić. Zarezerwowane pokoje, dojazd. Sprawdzam blabla, i polskiego busa. Kontaktuję się z Arturem i wybieramy Busa. Szybka rezerwacja biletów i jesteśmy przygotowani na wypad w Bieszczady.
          Startujemy o 7:00 rano z Wałbrzycha, samochodem do Wrocławia, tam zostawiamy Błękitną Strzałę i idziemy na dworzec. Taktyka jest prosta. Ja oddaję bagaże, Artur zajmuje miejsce, najlepiej na górze przy przedniej szybie. Założenia spełnione, siedzimy. Widok super. Pogoda też, a słońce, bezchmurne niebo i przednia wielka szyba powodują, że robi się gorąco. To chyba nie był dobry pomysł. W trakcie podróży Artur obdzwania znajomych z Rzeszowa, i załatwia dojazd do Cisnej. Okazuje się, że ktoś tam nie może i trzeba kombinować. Nie ma bezpośredniego połączenia między tymi miejscowościami o tej porze, więc najlepiej dojechać do Sanoka i tam kombinować. Na szczęście Michał zgadza się po Nas wyjechać. W Rzeszowie jesteśmy przed czasem. Zaopatrujemy się w czteropaczek, montujemy się w PKSie i lecimy do Sanoka. Na miejscu jesteśmy już trochę głodni, więc lądujemy w barze na przeciwko dworca. Mały i ciepły posiłek z piwkiem dodaje energii. Jest też Michał. Ostatnie zakupy i jedziemy już do Cisnej. Od razu idziemy po pakiety. Widać, że wieś żyje jutrzejszym biegiem. Wszędzie sporo ludzi. Pakiety odebrane, trzeba się posilić porządnie przed jutrzejszym biegiem i obejrzeć meczyk. Zamawiamy późny obiad i piwko, kelner zaprasza na mecz z rzutnika na górze. Idziemy. Zakładam się z wszystkimi przy stoliku, że wygramy 1:0, reszta raczej przewiduje ile strzelą nam Niemcy. Oglądamy mecz, jest wesoło, wygrywam zakład, dopijamy browarka i idziemy do schroniska. Śpimy razem w jednym pokoju. Zaczyna się przygotowanie rzeczy do startu. Koszulki, buty, numer, żele, plecaki, skarpety itp itd. Chcę podładować telefon, ale w pokoju nie ma gniazdka. Takie rzeczy są możliwe wyłącznie na korytarzu. Faktycznie. Do gniazdka obok naszych drzwi podpięte są dwa przedłużacze i milion telefonów. Kurde, jak to rano zacznie wszystko dzwonić, będzie niezła kakofonia.

          12 października 2014, dzień startu. O 5:30 budzi nas przemiły głos pani z mojego telefonu, a zaraz potem syrena strażacka, kogut, najnowsze hity, i plumkanie w telefonie Artura. Standardowa procedura przedbiegowa. Śniadanie, kawa, kibelek x2. Ubrani, spakowani więc ruszamy. Do miejsca startu mamy około 2km, więc traktujemy to jako rozgrzewkę. Oddajemy ciuchy na przebranie do depozytu, wspólna fotka i ustawiamy się na prostej startowej. Nad głowami lata dron, wszyscy podekscytowani, pogoda najlepsza z możliwych, czekamy na strzał.

          Wspólne odliczanie, strzał i lecimy. Każdy swoim tempem, z jakimiś założeniami. Ja chcę zmieścić się w limicie 8 godzin, ale przede wszystkim ukończyć i zobaczyć jak to jest przebiec ponad 50 km w górach. Pierwsze 13 km sam asfalt, na 12 km pierwszy pomiar - 1:10, nie jest źle. Omijam punkt z napojami i jedzeniem. Wbiegamy do lasu (nareszcie), pierwszy mocniejszy podbieg ma około 3km. Przychodzą 3 smsy, czyli jesteśmy na szlaku granicznym ze Słowacją. Od 15km więcej płasko i zbiegania. Wyprzedzają mnie Ci, których ja wyprzedziłem na podbiegu. Na około 21 km spotykam Artura. Kuleje. Kolano nie chce dalej biec. Wtedy z pomocą przychodzi przypadkowy biegacz, który oddaje mu swoje kije, żeby odciążyć kolano. Jest trochę lepiej, ale wolniej. Jak nie rozchodzi Artur kolana, to na 28 km jest pit stop, będą go mogli zabrać do Cisnej. Lecę dalej. Dobiegam do punktu z napojami, rozcieńczam izotonik w plecaku wodą i lecę dalej z garścią krówek. Zbliżam się do 30 km, zastanawiam się nad ścianą czy i kiedy nadejdzie. Ściana nigdy nie zawodzi. 

Od 30 km zaczyna się podbieg na Hyrlatą , choć nie wyobrażam sobie nikogo, kto śmiałby tu chociaż truchtać. Jak się okazuje, ta góra nie ma końca. Najpierw Berdo (1041 mnpm), a kiedy myślisz, że to koniec, to wchodzimy na Hyrlatą (1103mnpm) potem niby w dół, żeby znów się wspinać na Rosochę (1084 mnpm) i wreszcie zbieg. Na 38 km jest ostatni punkt pomiarowy i ostatni bufet. Jest cola, więc chętnie sprawdzę jak działa w czasie biegu. Przechodzę z bułką z serem przez punkt pomiarowy. Zostało 15 km i prawie 2 i pół godziny do limitu. Dam radę. Kawałek asfaltu, ciągle w górę, kilka serpentyn i jestem na 40 km. Niech to, znowu ostra wspinaczka, tym razem z 800mnpm wchodzimy na Okrąglik (1101mnpm). Od 45 do 49 km jest na zmianę w górę i w dół, aż wreszcie tylko w dół, Teraz już co chwilę patrzę na zegarek. Ciężko będzie zmieścić się w limicie. Biegnę połoniną Wetlińską, wąsko, każdy najmniejszy kamień teraz jest jak głaz, zaczyna się permanentny zbieg do Cisnej. Czuję już mocno palce u stóp, które na tych stromych zbiegach mocno dostają, Mijam tablicę 49 km, patrzę na zegarek i zdaję sobie sprawę, że żeby zmieścić się w limicie musiałbym biec 5mni/km. Dochodzi do mnie, że mimo iż trasa wiedzie już tylko w dół, nie uda mi się. Jestem zły, denerwuje mnie już chyba wszystko, nawet turyści uśmiechnięci, którzy dopingowali wszystkich życzliwie na całej trasie. Bolą mnie nogi, żebra, palce, nie mogę normalnie oddychać. Mijam drogę szutrową, zbieg się wypłaszcza, słychać już wyraźnie muzykę. Ostatni kilometr, dużo błota, jakaś mała górka, widać już scenę, bramy. Wbiegam na tory, pytam którędy na metę, ktoś mówi że prosto, biegnę. Jest Michał, który pokazując na zegarek, pyta która to już godzina, dając mi do zrozumienia, że to najwyższa pora aby to skończyć. Jedna brama, druga, kurna, gdzie ta meta. Mijam trzecią bramę, matę pomiarową i dostaję medal. Potrzebuję chwili, żeby dojść do siebie, żeby dotarło do mnie co zrobiłem, mimo, że do zmieszczenia się w limicie zabrakło 9 min, jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Biorę piwo i padam na trawę. Jest Michał i dobiega też Artur. Siedzimy, opowiadamy sobie o trasie, o masakrycznych podbiegach i zbiegach, i zastanawiamy się, czy nie przyjechać tu znów zimą, bo organizatorzy mają jakiś plan. 

         Teraz już jest luz, mięśnie odpoczywają, pijemy kolejne piwka, pogoda jest wyśmienita, poznaję wreszcie osobiście Hanię z Golden Teamu, który sam reprezentuję, wspólna fotka, trochę rozmawiamy. Hania, 1sza w swojej kategorii, jakżeby inaczej, ma tyle energii, że mogłaby biec dalej. Podziwiam Ją za to, bo ja myślami jestem już przy następnym piwku, a najchętniej, to bym zjadł konia z kopytami. Muszę przyznać, że to najlepsza impreza, w jakiej miałem okazję uczestniczyć. Wspaniała atmosfera, ludzie, organizacja, trasa i najpiękniejsza polska złota jesień w najlepszym wydaniu. Dziękuję Arturowi i Michałowi, za towarzystwo, było super. Żonie i Synowi za wsparcie, przed i po, i wszystkim znajomym, którzy mnie wspierali i wspierają w bieganiu. Dzięki też mojej drużynie Golden Team, za wszystkie rady i dobre słowo. Do zobaczenia na innych biegach.